3 χρόνια μακριά σου! Μου φαίνεται σαν χθες που με κρατούσες στην αγκαλιά σου, αυτή την υπέροχη χαρακτηριστική μυρωδιά που ανάδυε το γερασμένο δέρμα σου, τα πανέμορφα γαλάζια μάτια σου που με κοιτούσαν γεμάτα αγάπη, τρυφερότητα λες και ήμουν το μόνο πλάσμα που έιχε σημασία για σένα.
Μου λείπεις τόσο πολύ!
Ο χρόνος περνάει μα η θλίψη με κατακλύζει, το κένο μεγαλώνει και βουτάω μέσα του. Κολυμπάω σε άγνωστα νερά που με γεμίζουν φόβο.. προσπαθώ απεγνωσμένα, πολλές φορές κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις να βρω μια χαραμαδα φωτός.. αλλά όλα φαντάζουν μάταια μακρυά σου! Πόσα πράγματα θα είχα διορθώσει αν σε έιχα κοντά μου.
Μέσα απο τη θεώρηση του θανάτου αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρός και ασήμαντος έισαι.. σαν να είσαι ένα μικροσκοπικό ζωύφιο που χάνεται στη δύνη αυτού που καλείται ζωή. Ζωή που σε ξεγελάσε ότι εσύ την εχεις επιλέξει αλλά είσαι μοναχά μια μαριονέτα στο άθλιο σύστημα.. και εκέι που θυμώνεις τάχα με το σύστημα, τις δυσκολίες, τον θλιβερό καιρό συνειδητοποιείς απλά οτί θυμώνεις με τον εαυτό σου.
Σε αγαπάω αγνά, ειλικρινά και ανιδιοτελώς. Και όμως θα ήθελα να ήσουν εδώ για να μην πονάω. Ποσο εγωιστρια μπορει να φανω.. αρα μήπως η αγάπη μου δεν χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια?! Πριν που ήσουν ζωντανός παραπονιόμουν για σένα, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν θυμάμαι γιατί.. φαντάσου πόσο ανόητα ή και άδικα θα ήταν τα παράπονά μου. Και τώρα τι κάνω? Πάλι παραπονιέμαι.. ίσως αυτή τη φορά να είναι παράπονο με νόημα. Ψυχορραγώ κάθε λέπτό, κάθε στιγμή. Ο ποταμός της θλιίψης είναι μακρύς, δύσβατος, δύσκολος μα το χείριστο μοναχικός. Να μην είμαι αγνώμων. Έχω το άλλο μισό της δικής μου μελλοντικής θαυματουργής δημιουργίας. Και όμως το κένο δε γεμίζει, αντίθετα.. μόνη σαν ένα μικρό αστερισμό στο ατελείωτο σύμπαν.
Κάθε βράδυ σχεδόν με επισκέπτεσαι στο όνειρό μου.. άλλοτε ξυπνάω γεμάτη χαρά και μια ανείπωτη ευτυχία, άλλοτε τρομαγμένη και κλαμμένη. Άραγε συνέχιζει η ύπαρξη σου σε άλλο επίπεδο και ξεκλέβεις χρόνο να με επισκέπτεσαι? Ή είναι ο εχέμυθος πόθος μου να σε αισθάνομαι? Δε θα μάθω σε αυτή τη ζωή. Έυχομαι μόνο να καταφέρω να σε συναντήσω σε έναν άλλο κόσμο που δε θα δίεπεται από ανθρώπινους άδικους κανόνες αλλά από θεικόυς. Να είμαστε επιτέλους μαζί, ευτυχισμένοι, να γελάμε και να συζητάμε όπως κάναμε όταν ήσουν ζωντανός.
Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Μα κυρίως αυτό που θέλω είναι να με συμβουλέψεις.. τι να κάνω, πως θα κινηθώ.. ο κόσμος φαντάζει σαν τέρας που θέλει να ρουφήξει και το παράμικρο ίχνος ζωής που σου έχει απομείνει. Και εκεί που αισθάνομαι ότι κατακλύζομαι από αρνητικά συναισθήματα, η μορφή σου επανέρχεται, η σκέψη, η καρδιά και το μυαλό γαληνευούν.. πόση επιρροή μου ασκείς ακόμα και τώρα που δεν είσαι κοντα μου.
