Έφτασε η μαγική στιγμή που επιτέλους θα κρατήσεις στην αγκαλιά σου , το υπέροχο πλασματάκι που μεγαλώνει μέσα σου! Στο μυαλό σου όλα φαντάζουν απλά , υπέροχα, φανταστικά. Το ταξίδι της μητρότητας ξεκινά!

Κάθε νέα μαμά , αλλά και μπαμπάς, βιώνουν αυτό το ταξίδι διαφορετικά. Οδηγίες για το πως θα είσαι γονιός δεν υπάρχουν! Το μόνο που υπάρχει είναι το ένστικτο σου, που συνήθως είναι σωστό.

Σε αυτό το ταξίδι , πολλοί θα μπουν στο δρόμο σου. Θα σου πουν , καλοπροαίρετα συνήθως, αυτό δε το κάνεις σωστά, εκείνο πρέπει να το κάνεις έτσι. Γενικά θα θέλουν να ‘επιβάλλουν’ τη ‘σωστή’ άποψη τους . Θα βρεθείς μπλεγμένη σε ένα κυκεώνα απόψεων που θα σε κάνει να αμφιβάλλεις και για την παραμικρή σου κίνηση. Όμως κάθε φορά που θα παίρνεις αγκαλιά το μικρό σου πλασματάκι θα ξέρεις ότι ό,τι κάνεις , για σένα είναι το σωστό και αυτό τελικά είναι που έχει σημασία. Δεν είπα ότι δε θα κάνεις λάθη, θα κάνεις και θα μάθεις από αυτά. Αλλά στην τελική αυτή δεν είναι η μαγεία; Να μεγαλώνεις μαζί με το παιδί σου, να κάνετε λάθη και εσύ και εκείνο, να μαθαίνετε από αυτά, να γελάτε, να είστε αγαπημένοι, να μαλώνετε και όλα όσα επιφυλάσσει το ταξίδι που μόλις ξεκίνησε.

Παρακάτω είναι η ιστορία του ‘ταξιδιού’ της μαμάς Ιωάννας, η οποία είναι φίλη μου, κουμπάρα μου και μια νέα μαμά με μια υπέροχη μπουμπού!

Φύγαμε από το σπίτι δύο και γυρίσαμε τρεις! Νέοι γονείς, τρομαγμένοι! Νέα μαμά και έτοιμη για μάχη..!

Γύρισα σπίτι αποφασισμένη να θηλάσω, να κάνω τα πρώτα βήματα. Ήμουν τρομερά κουρασμένη, άυπνη , προσπαθούσα συνεχώς να κρατηθώ ήρεμη. Ξέρετε οι πρώτες μέρες όσο όμορφες είναι, άλλο τόσο δύσκολες αποδεικνύονται.

Δυστυχώς ο ενθουσιασμός των κοντινών και πολύ αγαπημένων μου συγγενών, δεν βοήθησε στο ξεκίνημα του ταξιδιού της μητρότητας. Ξεκίνησαν οι πρώτες συμβουλές οι οποίες σιγά σιγά άρχισαν να επιβάλλονται. Και πως να αρνηθείς σε αυτές , ειδικά όταν προέρχονται από άτομα που εμπιστεύεσαι, αγαπάς αλλά ίσως να μην συμφωνείς και τόσο με τις απόψεις τους.

Οι οπισθοδρομικές τους απόψεις βρίσκονταν σε οίστρο..!
Εγώ ;! βρισκόμουν στη μέση. Πάλευα με αυτούς , πάλευα με τις ορμόνες μου, πάλευα με τις οδηγίες του γιατρού!! Αναρωτιόμουν αν θα είναι έτσι από δω και πέρα.

Είχα κάνει καισαρική, έπρεπε να περπατάω σύμφωνα με το γυναικολόγο. Έπρεπε να εκμεταλλευτώ τον ήλιο σύμφωνα με τον παιδίατρο, έπρεπε να μείνω μέσα 40 μέρες κλεισμένη, να περιμένω τις μοίρες, σύμφωνα με την θρησκεία και τις δεισιδαιμονίες!

Έπιασα τον εαυτό μου να φλερτάρει με την κατάθλιψη !!
Κάθε πρωί περίμενα να φύγει ο άντρας μου για την δουλειά για να πλαντάξω στο κλάμα!

Βρισκόμουν σε μια συνεχή πάλη με τον εαυτό μου, με το νοικοκυριό του σπιτιού και πάσχιζα να φροντίζω και να θηλάζω το μωρό μου.

Ευτυχώς ήταν καλοκαίρι. Ρισκάραμε και στις 25 μέρες μετά την γέννηση του παιδιού μας, το πήραμε και φύγαμε διακοπές! Το πρώτο καλοκαίρι με το μωρό μας και με αγαπημένους φίλους, που ήδη έχουν παιδάκια. Πολλές φορές κοίταζα στα μάτια τις άλλες μανούλες και φοβόμουν πως σκεφτόντουσαν ότι αδιαφορώ για το παιδί μου. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα έπρεπε καν να μου περνάει η σκέψη αυτή από το μυαλό. Έψαχνα απεγνωσμένα πρακτικές λύσεις ώστε να του παρέχω την φροντίδα που χρειαζόταν, αλλά και να ξεκουράσω τον εαυτό μου , έτσι ώστε όταν επιστρέφαμε από τις διακοπές ,να μπορούσα να δοθώ ολοκληρωτικά στην οικογένεια μου.

Στις διακοπές μας δέχτηκα και τις καλοπροαίρετες και επιβαλλόμενες συμβουλές για το θηλασμό. Μη το κρατάς έτσι, θήλασε δέκα λεπτά από το κάθε στήθος , δώσε συμπλήρωμα και χίλια δυο άλλα.

Πέρασα το δικό μου δράμα, τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο.! Μάλωνα με τον αγαπημένο μου και κάθε φορά που έκλαιγε το μωρό μου...έτρεχα στην τουαλέτα από την διάρροια!! Η ψυχολογία μου ήταν χάλια. Προσπαθούσα να το διακωμωδήσω, όμως μέσα μου ήξερα πως χάνω το παιχνίδι. Το γάλα στο στήθος μου, την μία έτρεχε άφθονο και την άλλη δεν υπήρχε...
Χρειαζόμουν δύναμη....
Τότε το μωράκι μου, μου χάρισε ένα πεντάωρο νυκτερινού ύπνου...ήταν σαν να ένιωσε την απελπισία μου να βγω νικήτρια από τον πόλεμο αυτό και με βοήθησε με τον τρόπο του.

Πήρα δύναμη. Πλέον τα ξενύχτια μου φαίνονταν παιχνίδι. Μπορούσα να κρατήσω το παιδί μου αγκαλιά. Πλέον το κλάμα του δεν με έστελνε στην τουαλέτα. Το θήλασα τελευταία φορά εκείνο το βράδυ, από τότε το μωρό μου τρώει από το μπιμπερό. Το μόνο που θέλω είναι να είναι γερό και ευτυχισμένο. Δε με νοιάζει τι θα πουν πια. Για το θηλασμό, το συμπλήρωμα, το μπάνιο του , το άλλαγμα και όλα τα υπόλοιπα που τυχόν σχολιάσουν.

Είμαι δυνατή επιτέλους.. κάθε πρωί φιλώ τον αγαπημένο μου που πάει για δουλειά και ξεκινώ την μέρα μου με το υπέροχο χαμόγελο του μωρού μου !