Οι πρώτες στιγμές είναι το πρώτο συναισθηματικό περιβάλλον που δημιουργεί τον αρχικό δεσμό ανάμεσα στους δύο.
Για το νεογέννητο πλάσμα σηματοδοτεί την Εμπειρία του, να είναι και να Υπάρχει μετά την γέννηση του, στην αγκαλιά της Μητέρας του που για όλη την διάρκεια της κύησης ένιωθε και βίωνε την μεταμόρφωση του. Η γέννηση του μωρού είναι μια πράξη ελευθερίας, εμπιστοσύνης στην εσωτερική του φωνή για να γεννηθεί. Μετά το ταξίδι της γέννησης η απευθείας επαφή του με την μητέρα του ανακουφίζει, ηρεμεί και δημιουργεί την αρχή του δεσμού προσκόλλησης. H στιγμή της γέννησης του, είναι μια στιγμή που Αρχίζει να υπάρχει σε ένα εντελώς καινούργιο περιβάλλον. Έχει αποχωριστεί το πρώτο και βασικό περιβάλλον, την ενδομήτρια ζωή και έρχεται σε καινούργιες συναισθηματικές εμπειρίες. Αλλά έρχεται γεμάτο ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες. Ανάγκη επαφής, σύνδεσης και εν συναίσθησης. Η ψυχική ανάγκη επαφής εκπληρώνεται με την επαφή δέρμα με δέρμα με την μητέρα του, η ανάγκη εν συναίσθησης και σύνδεσης εκπληρώνεται με βίωμα του «Υπάρχω στην χειροπιαστή αγκαλιά σου».
Ο αποχωρισμός του μωρού από το σώμα της μητέρας του, αναδύει το ένστικτο επιβίωσης που δεν είναι άλλο από το να συνεχίζει να νιώθει συνδεδεμένος μαζί της, για να επιβιώσει στην καινούργια του πραγματικότητα. Με το που αποχωριζόμαστε το σώμα της μητέρας μας και γεννιόμαστε, χρειάζεται να αφεθούμε να σκαρφαλώσουμε ή να τοποθετηθούμε απευθείας στο στήθος της και να θηλάσουμε Οι πρώτες στιγμές της γέννησης μας χρειάζεται να χρωματιστούν με την αίσθηση της Επαφής και της Σύνδεσης.
Η κύηση είναι πλημμυρισμένη από συναισθήματα με το έμβρυο να ετοιμάζεται να αποφασίσει πότε είναι έτοιμο να βγει στην καινούργια του πραγματικότητα και την μέλλουσα μητέρα να είναι η μορφή που παντρεύει δύο αντίθετες πραγματικότητες : την πραγματικότητα της εξέλιξης της συναισθηματικής επικοινωνίας ανάμεσα στην ύπαρξη της και στο μωρό της και την πραγματικότητα της αρχής της σχέσης που πραγματώνεται μετά την γέννηση με την μητρότητα.
O θηλασμός συμβολίζει την βιωματική εμπειρία της σχέσης για την μητέρα και την εκπλήρωση του ενστίκτου επιβίωσης για τον μικρό άνθρωπο. Το ένστικτο επιβίωσης είναι η σίτιση του αλλά η σίτιση του χρειάζεται να προέρχεται και να εκπληρώνεται από την ψυχοσωματική του σύνδεση με την μητέρα του. Ρουφώντας το μητρικό γάλα ο μικρός άνθρωπος βιώνει ακόμα μια φορά μέσα από την σωματική επαφή και την μη-λεκτική επικοινωνία την αίσθηση ότι κολυμπάει σε μια λίμνη συναισθημάτων που έχει χρωματιστεί με ασφάλεια και προστασία, γιατί ο πιο δυνατός «οδηγός» αναγνώρισης του περιβάλλοντος είναι ακριβώς το συναίσθημα που δημιουργείται όταν εκπληρώνονται οι ψυχοσωματικές του ανάγκες. To νεογέννητο πλάσμα, εκπληρώνοντας το ένστικτο επιβίωσης του μέσα από την ψυχοσωματική σύνδεση με την μητέρα του, εκπληρώνει και την ψυχική του ανάγκη να συνεχίζει να νιώθει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης της (συνεχίζει να νιώθει ταυτισμένος μαζί της). Η ταύτιση, μέρα με την μέρα, ενδυναμώνει την αίσθηση προστασίας και ασφάλειας που ένιωθε στην ενδομήτρια ζωή.
Το στήθος της και η αγκαλιά της συμβολίζει την το κομμάτι του σώματος της που δίνει μορφή, λόγια και λόγο στο πλαίσιο που μέσα υπάρχει έννοια της εμπειρίας της Αγάπης. Ικανοποιώντας τις ψυχοσωματικές ανάγκες του μικρού πλάσματος της, ικανοποιεί και την δική της ανάγκη που είναι η σύνδεση με το μωρό της. Ότι είναι ο ομφάλιος λώρος για την ενδομήτρια ζωή, είναι ο θηλασμός για την εξωμήτρια.
Συνοδοιπόρος ο ομφάλιος λώρος. Συνοδοιπόροι τα συναισθήματα.
Ο ομφάλιος λώρος δεν χρειάζεται να κόβεται αμέσως. Ο ομφάλιος λώρος είναι έκφραση κυριολεκτικής και συμβολικής μορφής σύνδεσης και πλαισιώνει συναισθήματα που βιώνονται κατά την διάρκεια της ενδομήτριας ζωής. Είναι ο συναισθηματικός οδηγός του εμβρύου, ο σωματικός τροφός μέσα από το σώμα της μητέρας του και η αναγκαιότητα του να μην κόβεται απευθείας μετά την γέννηση του, έχει λογική. Ο ομφάλιος λώρος έχει ψυχική και συναισθηματική δυναμική μέσα του, έχει ένα πλαίσιο που μέσα σε αυτό δημιουργείται η Ύπαρξη του ανθρώπου
Ο τοκετός είναι μια συγκλονιστική εμπειρία και οι πρώτες στιγμές είναι το πλαίσιο που αναδύονται και ανθίζουν έντονα συναισθήματα. Όσο είναι δυνατόν ο αποχωρισμός του μωρού από την μητέρα ας γίνεται μόνο όταν υπάρχει πραγματικά σοβαρός ιατρικός λόγος. Μόνο τότε.
Αντιγόνη Συμεωνίδου
Ψυχολόγος- Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια.
